Stadion Stari Plac, ili Stadion kraj Plinare, bio je dom fudbalera NK Hajduk Split od fudbalskih početaka u Dioklecijanovom gradu 1911, pa sve do Mediteranskih igara 1979. u Splitu, koje su ovom gradu donele jedan od najlepših ukrasa, stadion na Poljudu.
Stari navijači Hajduka, više nostalgični za vremenima kada su splitski Bili dominirali među klubovima jugoslovenske velike četvorke, često izvode teorije zavere po kojima je nesrećna lokacija novog stadiona kriva za postepeno propadanje njihovog kluba, ali prava istina je da na Starom Placu nikada i nikome nije bilo svejedno da igra: fanatična publika tik uz teren, tj. peskovito-kamenitu travnatu grbavicu, na kojoj je opasno bilo i pasti, a po kojoj su čuda sa balunom umeli da izvode samo domaći velemajstori.
Teren Satroga Placa u austrougarsko doba bio je vojno vežbalište, raznim zavrzlamama Hajduk je jedva uspeo da ga dobije za svoju upotrebu, i na njemu je bilo samo ograđeno igralište minimalnih dozvoljenih dimenzija, pored koga su navijači stajali na daskama položenim na drvenu pivsku burad, ili sedeli na stolicama koje bi poneli od kuće ili pokupili po obližnjim gostionicama, a često i olupali o leđa gostujućih navijača, igrača i sudija. Prvu, drvenu tribinu, stadion je dobio 1926, ali je nakon samo par meseci izgorela, a narednu su, deo po deo, tokom italijanske okupacije, položili kao ogrev nedaleko stacionirani Dučeovi soldati.
Po oslobođenju Splita, stadion je dobijao iz godine u godinu moderniji izgled, ali je svoj jedinstven šmek zadržao od trenutka kada je 1911. na njemu u prvom meču Hajduka i splitskog italijanskog Calcia prvi pogodak postigao Šime Raunig, pa do poslednjeg gola Miše Krstičevića zagrebačkom Dinamu 1979.
Pored stadiona, sagrađeno je i novo splitsko porodilište, te su se generacije Hajdukovaca rađale uz zvuke pesme Torcide i bukvalno od samog rođenja pripadale svom klubu.
Nakon napuštanja ovog stadiona, Hajduk je postizao i dalje uspehe, ali se vruća atmosfera sa Plinare nije u jednakoj meri prenela na Poljud, te su godine Hajdukove istorije posle 1979. više obeležene zaista nesrećnim, epskim porazima, nego danima čestih slavlja i radosti, kada su na Starom Placu osvajani bodovi i pehari.
Arhiva OPSAJD!a ima bogat folder sa slikama sa ovog stadiona, i posvetiće mu pažnju kakavu je u istoriji jugoslovenskog fudbala svakako i zaslužio.
Stari navijači Hajduka, više nostalgični za vremenima kada su splitski Bili dominirali među klubovima jugoslovenske velike četvorke, često izvode teorije zavere po kojima je nesrećna lokacija novog stadiona kriva za postepeno propadanje njihovog kluba, ali prava istina je da na Starom Placu nikada i nikome nije bilo svejedno da igra: fanatična publika tik uz teren, tj. peskovito-kamenitu travnatu grbavicu, na kojoj je opasno bilo i pasti, a po kojoj su čuda sa balunom umeli da izvode samo domaći velemajstori.
Teren Satroga Placa u austrougarsko doba bio je vojno vežbalište, raznim zavrzlamama Hajduk je jedva uspeo da ga dobije za svoju upotrebu, i na njemu je bilo samo ograđeno igralište minimalnih dozvoljenih dimenzija, pored koga su navijači stajali na daskama položenim na drvenu pivsku burad, ili sedeli na stolicama koje bi poneli od kuće ili pokupili po obližnjim gostionicama, a često i olupali o leđa gostujućih navijača, igrača i sudija. Prvu, drvenu tribinu, stadion je dobio 1926, ali je nakon samo par meseci izgorela, a narednu su, deo po deo, tokom italijanske okupacije, položili kao ogrev nedaleko stacionirani Dučeovi soldati.
Po oslobođenju Splita, stadion je dobijao iz godine u godinu moderniji izgled, ali je svoj jedinstven šmek zadržao od trenutka kada je 1911. na njemu u prvom meču Hajduka i splitskog italijanskog Calcia prvi pogodak postigao Šime Raunig, pa do poslednjeg gola Miše Krstičevića zagrebačkom Dinamu 1979.
Pored stadiona, sagrađeno je i novo splitsko porodilište, te su se generacije Hajdukovaca rađale uz zvuke pesme Torcide i bukvalno od samog rođenja pripadale svom klubu.
Nakon napuštanja ovog stadiona, Hajduk je postizao i dalje uspehe, ali se vruća atmosfera sa Plinare nije u jednakoj meri prenela na Poljud, te su godine Hajdukove istorije posle 1979. više obeležene zaista nesrećnim, epskim porazima, nego danima čestih slavlja i radosti, kada su na Starom Placu osvajani bodovi i pehari.
Arhiva OPSAJD!a ima bogat folder sa slikama sa ovog stadiona, i posvetiće mu pažnju kakavu je u istoriji jugoslovenskog fudbala svakako i zaslužio.
No comments:
Post a Comment